Mutlu Panda

Ne yazayım ki ben şimdi? İçimiz kan ağlarken nasıl kelimelere dökeyim ki yaşadıklarımızı? Bilgisayarın başında 1 saattir oturuyorum boğazımda pazar gecesinden beri gitmeyen bir düğüm. Evet hayat devam ediyor, etmek zorunda. Sabah uyandık çok şükür, işi olan işe gitti, okulu olan okula gitti. Pencereden bakıyorum trafik devam ediyor, televizyonu açıyorum bir kanal halay çekerken diğeri evlilik programı veriyor. Devam ediyor herkes yoluna, işine gücüne.. Etmek zorundayız çünkü, ha nasıl ediyoruz tabii orası işte malum. Çok üzgünüm çok.. Biliyor musunuz eşim de o gün oradaydı. Çok sevdiğim yakınlarım, akrabalarım da oradaydı. Haberler son dakika girdiğinde içimden bir şeyler aktı. O korku, o panik... Ben de orada olabilirdim, siz de olabilirdiniz.. Allah korusun... Hayır anlamıyorum 3 günlük dünya. Geldik, gideceğiz.. Neden güvenle, huzurla, mutlulukla yaşayamıyoruz? Neden olmuyor? Aklım eremiyor sanırım eremeyecek te... 
Keşke şu bilgisayarı mutlulukla açıp yine biriken komik hikayelerimi sizlere aktarabilseydim ama olmuyor, yapamıyorum.  
Allah hepimize sabırlar versin, bizlere sağlık versin, huzur versin, karşımıza iyi insanlar çıkarsın, sevdiklerimizi bize bağışlasın. 
Milletimizin başı sağ olsun, bütün yitip giden canlarımızın başı sağ olsun...