Bu Kez Tamamdır!!

Size rejime başlayacağımızı söylemiştim. Hatta sanırım söz de vermiştim. Aslında kendime söz verdim, bedenime, ruhuma iyi bakacağıma dair... Başladım da sanırım bu sefer başaracağız ne dersiniz?

Her şey 8 Mart sabahı başladı. Yine gelenekselleşmiş bir endokrin kontrolü gününde çok inandığım ve güvendiğim doktorumdan azarı işitince bu sefer artık tamam dedik sevdiceğimle. Kazık kadar insanlarız, ye ye nereye kadar? Sonu yok şekerim. Camış gibi semiriyoruz. Sanki sürekli geviş getiriyorum. İlk kez doktordan çıkınca dönerciye gitmedik. Doğru diyetisyenimizin yolunu tuttuk ölçüldük, biçildik ve olaya giriştik. Yoldan eve kadar olan serüvenimizde yeniden ayak parmaklarımızı görmek üzerine hayaller kurduk. Sebzeler, meyveler, proteinler alındı. Dolaptaki bütün zararlı yiyecekler ( ki zaten sağlıklı hiçbir şey yokmuş) hepsini verdik. İlk adım buzdolabı yemyeşil yapıldı. Ardından sebzeler pişirildi. Ani açlık kriz anları için bütün ihtimaller düşünüldü ve çifter çifter yemekler yapıldı. Hedefler koyuldu, ajandalar karalandı. Resmen başlamış olduk. 

İlk birkaç gün zor geçti tabii. Evimizin karşısında kebapçı var bizim. Maşallah bir başlıyor kokutmaya geceye kadar. Pencereyi açıp hava almak demek iki kebap koklamak demek burada. Az zengin etmedik orayı. Camdan bağırsam getiriyordu adamcağız lahmacunları, kebapları.. Hey gidi hey..

Şu sıralar enginar sapı, kereviz yaprağı geziyoruz ortalarda. Ama benim derdim yaz geliyor işte bikini sezonu açılıyor savsataları değil. Tamamen sağlık için görüntüyü geçtik artık. Sevdiceğim de bana katıldığı için evde iki kişi beraber yapınca çok kolay oluyor. Tek çeşit yemek yapılıyor ve birbirimizi gazlıyoruz. 

Artık içimden de gelmiyor yemek yemek. Beynimde olayı bitirdim. Aklıma gelmiyor desem? Demek eskiden sadece yemek düşünerek yaşamışım. Sabah kahvaltı ederken, öğlen ne yesem, akşama ne yapsak, yarın kahvaltıda değişiklik mi yapsak gibi.. artık bu tamamen değişti. 

Artık dolmuşların arka koltuğunda otururken şoförün "abla siz öne gelin orayı dörtleyelim" lafını duymak istemiyorum. Herhangi bir mağazaya girdiğimde, satış elemanının beni süzerek, soruma"burada büyük beden 42 ye kadar" lafını duymak istemiyorum. 

Geçen sene yarım kalan diyet maceramızda ben 20, eşim 35 kilo vermiştik. Sonra Yunan adaları seyahatine çıktık ve sanırım adayı yedik. Nasıl aç kalmışsak gözümüz dönmüştü. Survivor yarışmasından çıkmış gibi ne var ne yok yemiştik. Tatil boyunca yediğimiz restauranların önünden geçerken yine gidelim diye adamlar kırmızı halı serecekti neredeyse. Sayemizde yunan adalarının ekonomisi canlanmıştı. Ama üzgünüm şekerler artık panda ailesi olarak elimizi eteğimizi mamalardan çekiyoruz.)

Ama ben küçükken de böyleymişim biliyor musunuz? O zaman bu kadar şişman değildim ama okuldan eve yürürken önce pizzacıya uğrar orta boy sucuklu pizzamı ve kolamı alır adından marketten bir paket patlamış mısırımı ve kare çikolatamı da kaptığım gibi eve giderdim. İstisnasız her gün. Üstüne de akşam yemeği yerdim. En sonunda pizzacı ve bakkal annemle görüşmüş. Bakkalda mısır stoğu kalmamıştı. O pizzadan ayrılışım çok acı olmuştu. bir kaç kez okul çıkışı kapısında ağladığımı hatırlıyorum. Ailemle bana kesinlikle pizza vermemesi konusunda anlaşmışlardı. Dükkanı koklayıp koklayıp eve ağlayarak dönüyordum. Bakkal da tembihlenmişti.. Keşke büyüyüp kilo aldıktan sonra da herkes tembihlenseydi . Onlar yüzünden zaten ben bu hale geldim. Benim suçum yok ki? Hayret bir şey. 

Neyse dedim ya, yaş 40 a yaklaşınca aydınlanma yaşadım. Bir anda beynimde bir şey çaktı ve bitti. Tadını bilmediğim hiçbir şey kalmadı. Maşallah 

yemediğim yemek kalmadı. O yüzden bundan sonra sağlık için ve sadece yaşamak için yemek yiyeceğiz. Siz de öyle yapın. Az mama çok hareket.. Nerde hareket orada bereket fındık fıstık vs:)

Kilo öyle kötü bir şey ki... Ah ah diyorum başka bir şey demiyorum. Hem ben de fazlalıklarımdan kurtulayım bir an önce de anne olayım değil mi? Her şey onun için zaten.. 

Kendinize iyi bakın bol sebzeli ve hareketli günler..